T-64 – radziecki
czołg podstawowy.
Na Zachodzie oznaczono go symbolem M-1970[1]
Historia
Prace nad czołgiem T-64 rozpoczęto w ZSRR w roku 1954. Podjęło się tego zadania Biuro Konstrukcyjne Fabryki Maszyn Transportowych im. W. Małyszewa w Charkowie. Głównym konstruktorem czołgu był A. Morozow. T-64 był pierwszym na świecie wozem bojowym tego typu, wyposażonym w automat ładowania i trzyosobową załogę. Pierwsze prototypy posiadały armatę kalibru 100 mm. Następnie zamieniono ją na armatę kalibru 115 mm. W roku 1969 wprowadzono nowy typ armaty kalibru 125 mm - 2A46. Unikalnym rozwiązaniem charakteryzował się silnik spalinowy tego czołgu. T-64 ma silnik wielopaliwowy dwusuwowy, pięciocylindrowy, dziesięciotłokowy. Silnik posiada dwa wały korbowe, zaś komorę spalania tworzyła przestrzeń między przeciwbieżnymi tłokami w ich GMP (górnym martwym położeniu). Silnik ten miał niewielką pojemność 13.6 L w stosunku do silnika W-2 znanego z czołgów T-34/44/54/55, rozwijał jednak moc 700 KM. Na przedniej dolnej płycie kadłuba znajduje się lemiesz do samookopywania. Dzięki temu czołg w kilkanaście minut jest w stanie przygotować ukryte stanowisko ogniowe.
T-64 był również pierwszym na świecie seryjnie produkowanym czołgiem wyposażonym w pancerz kompozytowy, w dwóch wersjach: początkowo między dwoma warstwami stali umieszczano warstwę aluminium, a w drugiej kulki ceramiczne zatopione w metalowej matrycy. Zwiększało to odporność na działanie pocisków kumulacyjnych[2].
Pojawienie się czołgu T-64 było ogromnym zaskoczeniem dla sił zbrojnych państw NATO. Czołg ten przewyższał wszystkie dotychczasowe konstrukcje na świecie. Armata 2A46 umożliwia prowadzenie ognia przeciwpancernymi pociskami kierowanymi o zasięgu 4 km. Wyprodukowano około 8000 egzemplarzy T-64 w około 10 wersjach (inne źródła podają liczbę 13 000)[potrzebne źródło].
Żródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/T-64
Historia
Prace nad czołgiem T-64 rozpoczęto w ZSRR w roku 1954. Podjęło się tego zadania Biuro Konstrukcyjne Fabryki Maszyn Transportowych im. W. Małyszewa w Charkowie. Głównym konstruktorem czołgu był A. Morozow. T-64 był pierwszym na świecie wozem bojowym tego typu, wyposażonym w automat ładowania i trzyosobową załogę. Pierwsze prototypy posiadały armatę kalibru 100 mm. Następnie zamieniono ją na armatę kalibru 115 mm. W roku 1969 wprowadzono nowy typ armaty kalibru 125 mm - 2A46. Unikalnym rozwiązaniem charakteryzował się silnik spalinowy tego czołgu. T-64 ma silnik wielopaliwowy dwusuwowy, pięciocylindrowy, dziesięciotłokowy. Silnik posiada dwa wały korbowe, zaś komorę spalania tworzyła przestrzeń między przeciwbieżnymi tłokami w ich GMP (górnym martwym położeniu). Silnik ten miał niewielką pojemność 13.6 L w stosunku do silnika W-2 znanego z czołgów T-34/44/54/55, rozwijał jednak moc 700 KM. Na przedniej dolnej płycie kadłuba znajduje się lemiesz do samookopywania. Dzięki temu czołg w kilkanaście minut jest w stanie przygotować ukryte stanowisko ogniowe.
T-64 był również pierwszym na świecie seryjnie produkowanym czołgiem wyposażonym w pancerz kompozytowy, w dwóch wersjach: początkowo między dwoma warstwami stali umieszczano warstwę aluminium, a w drugiej kulki ceramiczne zatopione w metalowej matrycy. Zwiększało to odporność na działanie pocisków kumulacyjnych[2].
Pojawienie się czołgu T-64 było ogromnym zaskoczeniem dla sił zbrojnych państw NATO. Czołg ten przewyższał wszystkie dotychczasowe konstrukcje na świecie. Armata 2A46 umożliwia prowadzenie ognia przeciwpancernymi pociskami kierowanymi o zasięgu 4 km. Wyprodukowano około 8000 egzemplarzy T-64 w około 10 wersjach (inne źródła podają liczbę 13 000)[potrzebne źródło].
Służba
Czołg był projektowany równolegle do innego czołgu - T-72 i przypomina go wyglądem. Ale w przeciwieństwie do T-72, był używany tylko przez Armię Radziecką i nigdy nie został wyeksportowany. Wiele z wozów jest jeszcze na służbie. Przed 1989 rokiem, był używany podczas zimnej wojny przez oddziały radzieckie stacjonujące w Niemczech Wschodnich. Wszędzie indziej Rosjanie używali czołgów T-72. Aktualnie znaczna ilość T-64 (2200 szt.) jest używana przez Ukrainę. Konstrukcja czołgu T-64 była dalej rozwijana jako T-80 i T-84. Ukraina opracowała modernizacje T-64 o nazwie T-64BM-2. Czołgi te zostały przeznaczone również na eksport, ewentualnie proponuje się wykonanie modernizacji wersji podstawowej w wojskach innych państw.Przypisy
- ↑ Ray Bons: Ilustrowany przewodnik po radzieckich wojskach lądowych. s. 22.
- ↑ Steven Zaloga: T-80 Standard Tank: The Soviet Army's Last Armored Champion. Oxford: Osprey Publishing, 2009, s. 14, seria: New Vanguard. ISBN 978-1846032448.
| T-64 | |
 T-64A | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  ZSRR |
| Typ pojazdu | czołg podstawowy |
| Trakcja | gąsienicowa |
| Załoga | 3 |
| Historia | |
| Prototypy | 1962/1963 |
| Produkcja | 1964 – 1987 |
| Wyprodukowano | ok. 8000 |
| Dane techniczne | |
| Silnik | 1 silnik wysokoprężny, 5 cylindrowy (z przeciwnie ustawionymi 10 tłokami) 5DTF o mocy 700 KM (515 kW) |
| Transmisja | mechaniczna |
| Pancerz | kompozytowy, grubość przeliczeniowa: 20 – 460 mm |
| Długość | 9,22 m (całkowita) 6,54 m (kadłuba) |
| Szerokość | 3,60 m |
| Wysokość | 2,17 m |
| Prześwit | 0,50 m |
| Masa | 42 400 kg (bojowa) 38 000 kg (własna) |
| Moc jedn. | 16,2 KM/t |
| Nacisk jedn. | 0,83 kg/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość | 60,5 km/h (po drodze) 45 km/h (w terenie) |
| Zasięg | 500 km (normalny) 700 km (z dodatkowymi zbiornikami) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) | 1,00 m (bez przygotowania) |
| Rowy (szer.) | 2,85 m |
| Kąt podjazdu | 30º |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata gładkolufowa 2A46
kal. 125 mm (zapas amunicji – 40 szt.) 1 karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 2000 szt.) 1 wielkokalibrowy karabin maszynowy NSW kal. 12,7 mm (zapas amunicji – 500 szt.) | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR/Rosja, Ukraina, Uzbekistan | |
Żródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/T-64
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz